Wielkie widowiska na wielkim ekranie

W sezonie 2013/2014 kino REJS zaprasza na nowy cykl:

W ramach tego projektu zamierzamy zaprezentować widzom kina REJS spektakle teatralne, przedstawienia operowe i widowiska baletowe. Korzystając z różnorodnej oferty, starannie wyselekcjonujemy propozycje najwyższej jakości, wybierając dla Państwa tylko to, co najlepsze.

A oto najświeższy plan pokazów w ramach cyklu WIELKIE WIDOWISKA NA WIELKIM EKRANIE:

18 stycznia 2014 - ZEMSTA NIETOPERZA
operetka J. Straussa, Wiedeńska Opera Narodowa

22 lutego 2014 - KORSARZ
balet do muzyki A. Adama, Teatr Bolszoj z Moskwy

15 marca 2014 - TOSCA
opera G. Pucciniego, Teatr Carlo Felice, Genua, Włochy

5 kwietnia 2014 - SPARTAKUS
balet do muzyki A. Chaczaturiana, Teatr Bolszoj z Moskwy

17 maja 2014 - MARCO SPADA ALBO CÓRKA ROZBÓJNIKA
balet do muzyki Daniela-François-Esprita Aubera, Teatr Bolszoj z Moskwy

24 maja 2014 - EUGENIUSZ ONIEGIN
opera Piotra Czajkowskiego, Metropolitan Opera, Nowy Jork, USA

7 czerwca 2014 - ROMEO i JULIA
opera Ch. Gounoda, Festiwal w Salzburgu, Austria
.

7 CZERWCA 2014, godz. 17.00

ROMEO I JULIA

Opera w pięciu aktach
Salzburger Festspiele
retransmisja, 2h 45 min.

libretto: Jules Barbier, Michel Carré
dyrygent: Yannick Nézet-Séguin
reżyseria: Bartlett Sher
scenografia: Michael Yeargan
kostiumy: Catherine Zuber
reżyseria światła: Jennifer Tipton
obsada: Nino Machaidze (Julia), Rolando Villazo?n (Romeo), Mikhail Petrenko (brat Laurenty), Russell Braun (Mercucio), Cora Burggraaf (Stefano), Falk Struckmann (Hrabia Capulet), Juan Francisco Gatell (Tybalt)

"Romeo i Julia" Charlesa Gounoda jest jedną z najsławniejszych i najbardziej wzruszających opowieści o miłości i to pomimo faktu, że każdy wie, jak kończy się ta historia. Gounod ukazuje dwoje ludzi poszukujących sensu nie tylko w miłości, ale i w śmierci. Miłość i tragiczny wybór jest w jego interpretacji drogą do boskości. W rolach tytułowych wystąpią: uznany tenor Rolando Villazón i wschodząca gwiazda opery, gruzińska sopranistka, Nino Machaizde.

Dzieło to powstało osiem lat po wielkim sukcesie "Fausta" i była kolejną operą kompozytora opartą na światowym bestsellerze literackim. Historia tragicznych kochanków jest jednym z najdoskonalszych przykładów opery lirycznej. Akcja sceniczna została ograniczona do minimum, pomijając scenę balu i pojedynków. Główną rolę odgrywają przeżycia bohaterów, ich rozterki i uczucia. Romeo i Julia to zbiór niekończących się duetów miłosnych. Wszystkie zalety Gounoda, czyli znakomita instrumentacja, francuska subtelność, wytworność i niezwykła melodyjność są zawarte w tej operze. Muzyka Gounoda jest bardzo delikatna i kształtuje szlachetny obraz kochanków, a na pierwszy plan wysuwa się nastrojowy klimat.

ROMEO I JULIA - libretto

24 MAJA, godz. 17.00

EUGENIUSZ ONIEGIN

retransmisja z The Metropolitan Opera
opera (sceny liryczne) w trzech aktach, siedmiu obrazach (1879), op. 24
The Metropolitan Opera 2013, 183 min. (plus przerwy)
muzyka: Piotr Czajkowski
libretto: Piotr Czajkowski i Konstantin Szyłowski
(na podstawie poematu Aleksandra Puszkina)
dyrygent: Valery Gergiev
inscenizacja: Deborah Warner
reżyseria: Fiona Shaw
scenografia: Tom Pye
kostiumy: Chloe Obolensky
światło: Jean Kalman
choreografia: Kim Brandstrup
prowadzenie podczas transmisji: Deborah Voigt
obsada: Mariusz Kwiecień (Eugeniusz Oniegin), Anna Netrebko (Tatiana), Oksana Volkova (Olga), Piotr Beczała (Włodzimierz Leński), Alexei Tanovitsky (książę Griemin), Elena Zaremba (pani Łarina), Larissa Diadkova (Filipiewna, niania), David Crawford (Rotmistrz), John Graham-Hall (Triquet), Richard Bernstein (Zarecki), soliści, chór, balet i orkiestra The Metropolitan Opera
przedstawienie w języku rosyjskim z polskimi napisami
.

Skromna i wrażliwa Tatiana zakochuje się w Onieginie, znudzonym światowcu, który odrzuca jej miłość. Po latach Oniegin uświadamia sobie, że jednak kocha Tatianę, ale ta jest już żoną księcia Griemina. Mimo że nadal darzy Oniegina uczuciem, Tatiana pozostaje wierna mężowi.

?Eugeniuszem Onieginem?, jedną z najpiękniejszych rosyjskich oper romantycznych, Metropolitan Opera w Nowym Jorku otworzyła sezon 2013/2014. Inscenizacji podjęła się brytyjska reżyserka, Deborah Warner, która zdecydowała się arcydzieło Czajkowskiego lekko uwspółcześnić, przenosząc akcję w późne lata XIX-ego wieku.

The Metropolitan Opera należy do ścisłej czołówki najlepszych teatrów operowych świata. Jej siłą są przede wszystkim wspaniałe głosy. Nowojorskie spektakle to wydarzenia artystycznie nieprzeciętne, zarówno pod względem wokalnym, jak i aktorskim. Transmisje swoich spektakli organizują dziś także inne słynne teatry, ale to Met była prekursorem i tylko ona realizuje swoje pokazy na tak ogromną skalę. Przedstawienia sezonu 2013/14 obejrzeli widzowie w ponad 2 tys. sal kinowych, teatralnych i filharmonicznych 66 krajów świata. Do tej pory na cykl ?The Met: Live in HD? sprzedano 15 milionów biletów.

Eugeniusz Oniegin - libretto

17 MAJA 2014, godz. 17.00

MARCO SPADA albo Córka rozbójnika

retransmisja baletu transmitowanego 30 marca 2014
Teatr Bolszoj (Państwowy Akademicki Wielki Teatr Rosji)
Moskwa 2013, 128 min.

dyrygent: Aleksiej Bogorat
choreografia: Joseph Mazilier, Pierre Lacotte
scenografia i kostiumy: Pierre Lacotte
kierownictwo muzyczne: Aleksiej Bogorat
asystenci Pierre?a Lacotte?a: Anne Salmon, Gil Isoart
światło: Damir Ismagiłow
obsada: David Hallberg (Marco Spada, rozbójnik), Jewgienia Obrazcowa (Angela, jego córka), Olga Smirnowa (markiza Sampietri, córka gubernatora Rzymu), Siemion Czudin ( książę Frederici, zaręczony z markizą Sampietri, ale zakochany w Angeli), Igor Cwirko (hrabia Pepinelli, kapitan dragonów, zakochany w markizie Sampietri), Andriej Sitnikow (książę Osorio, gubernator Rzymu), pierwsi tancerze, soliści, koryfeje i zespół baletowy Teatru Bolszoj, orkiestra Teatru Bolszoj

Balet ?Marco Spada? był pierwotnie operą. Dziś wydaje się to raczej niepojęte, ale w XIX wieku takie zabiegi były na porządku dziennym. Swoją operę komiczną wystawił Auber w 1852 roku, by pięć lat później przerobić ją na romantyczny balet. Choć na początku dzieło cieszyło się powodzeniem (wystawiono je także w Warszawie), to jednak później, jako cokolwiek wtórne, popadło w zapomnienie.

Ponownie zainteresował się baletową wersją historii wesołego i sprytnego rozbójnika Francuz Pierre Lacotte (ur. 1932), tancerz, baletmistrz i choreograf na stałe związany z Operą Paryską. Ten znany na świecie specjalista od rekonstrukcji XIX-wiecznych baletów, opierając się na oryginalnej choreografii Josepha Maziliera (1857), stworzył swoją wersję ?Marca Spady? na początku lat 80. ubiegłego stulecia, a zrobił to dla nie byle kogo, bo dla jednego z najsłynniejszych tancerzy XX wieku ? nieżyjącego już Rudolfa Nuriejewa.

?Marco Spada? Lacotte?a całkiem niedawno zagościł w repertuarze Teatru Bolszoj (premiera w listopadzie 2013 roku). Oprócz tego choreograf przygotował dla moskiewskiej sceny ?Córkę faraona?, a obecnie pracuje nad ?Córką Dunaju?.

Podczas retransmitowanego przedstawienia w postać przebiegłego Marca Spady wcieli się wybitnie uzdolniony David Hallberg (ur. 1982), pierwszy w historii Amerykanin, który został solistą słynnego Teatru Bolszoj. W 2011 roku Swietłana Zacharowa wskazała go jako najlepszego dla siebie partnera: wystąpili razem w moskiewskiej inscenizacji ?Śpiącej królewny?. Hallberg jest równocześnie pierwszym tancerzem nowojorskiego American Ballet Theatre. Córką rozbójnika, Angelą, będzie Jewgienia Obrazcowa (ur. 1984), która w wieku 18 lat została pierwszą solistką Teatru Maryjskiego w Sankt Petersburgu. W swoim repertuarze ma wszystkie najważniejsze role z repertuaru klasycznego. W Bolszoj regularnie tańczy od 2012 roku.

Marco Spada - libretto

5 KWIETNIA 2014, godz. 17.00

SPARTAKUS

balet w trzech aktach
Teatr Bolszoj w Moskwie

retransmisja: 131 min.

muzyka: Aram Iljicz Chaczaturian
choregrafia: Jurij Grigorowicz
libretto (na podstawie powieści Raffaella Giovagnolego i oryginalnego libretta Nikołaja Wołkowa): Jurij Grigorowicz
dyrygent: Paweł Sorokin
obsada: Michaił Łobuchin (Spartakus, przywódca gladiatorów), Władisław Łantratow (Krassus, przywódca rzymskich legionistów), Swietłana Zacharowa (Egina, kurtyzana), Anna Nikulina (Frygia, ukochana Spartakusa), a ponadto: pierwsi tancerze, soliści, koryfeje i zespół baletowy, chór i orkiestra Teatru Bolszoj

Spartakus? to wizytówka stylu Teatru Bolszoj, jednego z najlepszych zespołów baletowych świata. Przedstawienie miało premierę w 1968 roku i do tej pory cieszy się niesłabnącym powodzeniem, głównie ze względu na wirtuozowskie popisy męskiej części zespołu.

Treść baletu ormiańskiego kompozytora ? który zasłynął przede wszystkim Tańcem z szablami, będącym częścią innego jego baletu, a mianowicie Gajane ? oparta jest na faktach: tracki jeniec, Spartakus, doprowadził do powstania gladiatorów w starożytnym Rzymie.

Myślą przewodnią baletu jest walka o wolność, a dzieje buntu gladiatorów ? jej wielką metaforą. Spartakus to monumentalny fresk o wieloplanowej akcji, wątkach epicznych, tragicznych i lirycznych, pełen ostrych spięć dramatycznych, operujący tłumami na scenie. Przeważają męskie tańce zespołowe. Muzyka spełnia funkcję ilustracyjną dzięki zastosowaniu tematów przewodnich, charakteryzujących postaci, środowiska i sytuacje. Scenom zbiorowym towarzyszą wielkie obrazy symfoniczne, w które zaangażowany jest także zespół chóru. Patetyczna muzyka nie zawiera jednak żadnych asocjacji antycznych, za to przywołuje elementy folkloru różnych narodów ? zwłaszcza ormiańskiego, gruzińskiego i tureckiego.

15 MARCA 2014, godz. 17.00

TOSCA

opera w trzech aktach

Teatr Carlo Felice, Genua
retransmisja: 2h 45 min.

muzyka: Giacomo Puccini
libretto: Giuseppe Giacoca i Luigi Illica wg Victoriena Sardou
dyrygent: Marco Boemi
reżyseria: Renzo Giacchieri
scenografia, kostiumy: Adolf Hohenstein
występują: Tosca: Daniela Dess?, Cavaradossi: Fabio Armiliato, Scarpia: Claudio Sgura, Angelotti: Nicolay Bikov, Sagrestano: Armando Gabba, Spoletta: Mario Bolognesi, Sciarrone: Angelo Nardinocchi, Orkiestra i chór Teatro Carlo Felice

Tosca - libretto

Wyjątkowa produkcja rozgrywająca się w zabytkowym i magicznym teatrze, z gwiazdorską obsadą w roli kochanków. Akcja "Toski" toczy się w Rzymie w roku 1800, w czasie kiedy na polach bitewnych Marengo ważą się losy Włoch. "Tosca" to jedno z najpopularniejszych dzieł Pucciniego. Opera ma niezwykle żywą, dynamiczną akcję, a także zróżnicowaną muzykę. Kompozytor posługiwał się (zgodnie z koncepcją Wagnera) motywami przewodnimi. Do "Toski" skomponował ich ok. 60. Zmieniają się one bardzo szybko, zwłaszcza w I akcie. "Tosca" jest przykładem konwencji weryzmu operowego. Stąd wiele brutalnych scen, niespotykanych w operach epoki belcanta. Arie w "Tosce" nie są już wyłącznie popisami śpiewaków ? swoim tekstem nawiązują do treści libretta.

Poruszająca do głębi opowieść o miłości śpiewaczki Toski i malarza Cavaradossiego, w którą wmiesza się okrutna historia i polityka, uosabiane przez złowrogiego Scarpię. Powracające odwiecznie tematy: zazdrość, pożądanie i intryga, czynią ją jedną z najsławniejszych oper wszech czasów, a splot zaskakujących wydarzeń potwierdza niepisaną zasadę: ?w operze każdy trup ożywia akcję!?

22 LUTEGO 2014, godz. 17.30

KORSARZ

retransmisja spektaklu baletowego

Teatr Bolszoj, 166 min.
balet trzech aktach
muzyka: Adolphe Adam
choreografia: Marius Petipa, Aleksiej Ratmanski, Jurij Burłaka
libretto: Jules-Henri Vernoy De Saint Georges, Joseph Mazilier
obsada: Svetlana Lunkina, Ruslan Skvortsov, Andrei Merkuriev, Nina Kaptsova
z udziałem Orkiestry Teatru Bolszoj

Historia moskiewskiego baletu sięga czasów carskiej Rosji (1776). W XX wieku zespół wypracował swój własny, niepowtarzalny styl. Balet Teatru Bolszoj przygotowuje przedstawienia, które wciąż są niedoścignionym wzorem dla innych zespołów baletowych. Melomani z całego świata czekają na nie z ogromną niecierpliwością. Dlatego też kierownictwo tej czołowej sceny operowo-baletowej Rosji, wzorem nowojorskiej The Metropolitan Opera, zdecydowało się na organizację transmisji i retransmisji widowisk baletowych w jakości obrazu HD. Dziś przedstawienia Teatru Bolszoj oglądają widzowie zgromadzeni w kilkuset salach kinowych, teatralnych i filharmonicznych całego świata.

?Korsarz? to romantyczna i pełna egzotyki historia pirata Konrada i niewolnicy Medory. Libretto zostało oparte na powieści poetyckiej George?a Byrona. Oryginalną, klasyczną choreografię Mariusa Petipy odtworzyli dwaj wybitni artyści, na co dzień współpracujący z historycznym moskiewskim zespołem, który słynie z niewyobrażalnej wręcz precyzji i wirtuozerii. Są to Aleksiej Ratmanski, obecnie dyrektor American Ballet Theatre, i Jurij Burłaka, światowej klasy specjalista od rekonstrukcji XIX-wiecznych baletów. W przedstawieniu bierze udział 120 tancerzy.

Streszczenie libretta: Lankedem, handlarz niewolników, przedstawia swoje towary na rynku w Adrianopolu. Pasza Seid, zakupiwszy już młodą niewolnicę Gulnary, zauważa nagle Medorę, która oczarowuje go swą urodą. Seyd grożąc Lankedemowi, zmusza go do oddania Medory. Lecz wdzięk Medory zachwycił również pirata Konrada. Para zakochuje się w sobie od pierwszego wejrzenia i kochankowie uciekają osłaniani przez towarzyszy Konrada. Na pirackiej wyspie Medora przekonuje Konrada, aby uwolnił pozostałe dziewczęta, które dostały się wraz z nią do niewoli. Niektórzy z piratów nie są tym zachwyceni, w związku z czym wszczynają bunt przeciwko swemu przywódcy. Podczas gdy zakochani zachwycają się swym wzajemnym uczuciem, ktoś podrzuca Konradowi zatrute kwiaty, po powąchaniu których zapada w głęboki letarg. Wykorzystują to korsarze, zabierając Medorę z powrotem do paszy.

18 stycznia 2014, godz. 19.30

ZEMSTA NIETOPERZA

retransmisja operetki Johanna Straussa

Wiedeńska Opera Narodowa, 3h 15 min.

muzyka: Johann Strauss
libretto: Richard Genée i Karl Haffner
dyrygent: Franz Welser-Möst
reżyseria: Otto Schenk
scenografia: Günther Schneider-Siemssen
kostiumy: Milena Canonero
występują: Gabriel von Eisenstein: Kurt Streit, Rosalinde: Michaela Kaune, Książę Orlofsky: Zoryana Kushpler, Adele: Daniela Fally, Alfred: Rainer Trost, Dr Falke: Markus Eiche, Frank: Alfred Šramek, Dr Blind: Peter Jelosits, Ida: Lydia Rathkolb, Frosch: Peter Simonischek, Orkiestra, chór i balet Wiener Staatsoper

Opera wiedeńska wznowiła legendarną produkcję ?Zemstę nietoperza?, stworzoną w 1972 roku przez aktora, reżysera teatralnego i operowego Otto Schenka. Scenografia i kostiumy zostały specjalnie przygotowane w nowej aranżacji dla tej jednej z najbardziej znanych i popularnych operetek. ?Zemsta nietoperza? to zabawna i błyskotliwa komedia pomyłek, gdzie misterna intryga, żart słowny i sytuacyjny, dopełnione zostają porywającą muzyką, urzekającą świeżością i bogactwem.

28 grudnia 2013, godz. 17.00

ŚPIĄCA KRÓLEWNA

retransmisja widowiska baletowego

Teatr Bolszoj w Moskwie 2011, 155 min.

libretto: Iwan Wsiewołożski i Mariusa Petipa
muzyka: Piotr Czajkowski
choreografia: Marius Petipa, Jurij Grigorowicz

Baletowa wersja baśni Charles?a Perraulta o księżniczce Aurorze, która zasnęła na wieki, ukłuwszy się podczas swoich szesnastych urodzin w palec zaczarowaną przez złą wróżkę igłą, to klasyk nad klasykami. ?Śpiąca królewna? jest przede wszystkim przedstawieniem dla dzieci, pełnym bogatych dekoracji i kostiumów, dorośli zaś będą mieli okazję podziwiać mistrzowską technikę tancerzy Bolszoj. Oryginalną choreografię Petipy odtworzył, zarazem opracowując ją na nowo, od lat związany z moskiewskim zespołem Jurij Grigorowicz. Zgodnie z tradycją wykonawczą w postać złej wróżki Carabosse wcieli się mężczyzna.

Autorzy libretta założyli, że balet będzie pretekstem do pokazania pięknych obrazów tanecznych. Akcję zawężono do pierwszej części baśni Perraulta, w której księżniczka przychodzi na świat, wskutek złego czaru zasypia na sto lat wraz z całym dworem, a później zostaje obudzona przez pocałunek księcia, który pojmuje ją za żonę. Czerpiąc z innych baśni francuskiego pisarza, dodano postać dobrej Wróżki Bzu, która jest duchem opiekuńczym królewny od narodzin do ślubu z księciem, a nawet w pewien sposób kieruje losami bohaterów.

cena: 35,00 (ulgowy), 40,00zł (normalny)

14 grudnia 2013, godz. 19.00

HAMLET

National Theatre in London 2013, 210 min.
reżyseria: Nicholas Hytner
muzyka: Alex Baranowski
scenografia: Vicki Mortimer
obsada: Rory Kinnear, Giles Terera, Patrick Malahide,
Alex Lanipekun, Clare Higgins, Ruth Negga

Teatr Narodowy w Londynie zaprasza na spektakl ?Hamlet? według sztuki Williama Shakespeare?a w przenoszącej akcję do współczesności reżyserii Nicholasa Hytnera, dyrektora artystycznego sceny, z Rorym Kinnearem, czołowym aktorem zespołu, w roli duńskiego królewicza.

?Dania Nicolasa Hytnera w tej nowoczesnej kostiumowej produkcji to kraj wszechobecnej inwigilacji. W tym świecie wszystko jest obserwowane i zauważone. Zimny i nieprzejawiający skruchy Klaudiusz jest całkowicie przekonujący jako człowiek, który zabija brata, uzurpuje sobie prawo do korony i włada krajem, posługując się mieszanką żelaznej woli, nieufności, paranoi i szpiclowania, która zawstydziłaby samego Richarda Nixona. Jego poplecznicy są wszędzie. Ozryk nie jest tu zwykłym fircykiem, jakim widział go Szekspir, ale znużonym, choć skutecznym wykonawcą woli Klaudiusza. Zadziorna Ofelia jest nieustannie śledzona przez dwóch agentów rządowych, co zmusza nas do zastanowienia się ? po raz pierwszy w historii ? czy jej utonięcie aby na pewno było skutkiem samobójstwa lub wypadku. Poloniusz w doskonałej kreacji Davida Caldera nie jest nieudolnym głupcem, jakim go czasami oglądamy, ale mistrzem szpiegowania. Potrafi odesłać do swoich zadań trzech agentów jednym niedostrzegalnym skinieniem głowy. I wreszcie Rory Kinnear, który kreuje Hamleta na przeciętnego człowieka. Niewiele jest w nim szlachetności, niezbyt oczywiste jest, że ?byłby był wzorem królów się okazał?. Samotnik (jego przyjaźń z Horacym jest tu bagatelizowana), który ? spotkawszy się z duchem ojca ? stara się wypracować plan bitwy przeciw siłom nie do przezwyciężenia.? (skrót recenzji z Independent)

cena: 25,00 (normalny), 20,00zł (ulgowy)

16 listopada godz. 18.00

MACBETH

National Theatre in London 2013
reżyseria: Rob Ashford, Kenneth Branagh
obsada: Kenneth Branagh, Alex Kingston, Rosalie Craige, Roy Fearon

W rolę zniszczonego przez żądzę władzy króla Szkocji, tytułową rolę w ?Makbecie?, wcielił się Kenneth Branagh, specjalista od Shakespeare?a, autor wielu adaptacji filmowych dzieł dramatopisarza wszech czasów. Branagh wraz z Robem Ashfordem jest również reżyserem tego przedstawienia. Demoniczną Lady Macbeth stała się Alex Kingston, znana aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna.

Royal National Theatre (Królewski Teatr Narodowy w Londynie), znany powszechnie jako National Theatre, jest kulturalną wizytówką Wielkiej Brytanii. Historia tej narodowej sceny Anglii sięga połowy XIX wieku, ale National Theatre w obecnym kształcie zaczął funkcjonować dopiero ponad sto lat później. W 1963 roku dał swoją pierwszą premierę ? ?Hamleta? Williama Shakespeare?a. W postać duńskiego królewicza wcielił się Peter O?Toole. Pierwszym dyrektorem artystycznym został Sir Laurence Olivier, znany aktor i reżyser teatralno-filmowy, określany mianem największego aktora szekspirowskiego swojej epoki. W latach 1963?75 zespół występował w budynku Old Vic Theatre, od 1976 ? we własnym, nowoczesnym gmachu dysponującym trzema nietypowo skonstruowanymi scenami. Okazały budynek, będący dziś ikoną brutalizmu, wzniesiono nad Tamizą, w dzielnicy South Bank.

Jako scena narodowa National Theatre ma w swoim repertuarze przede wszystkim klasykę rodzimą (zwłaszcza dzieła Shakespeare?a), a także obcą i dramaty współczesne. Do tej pory zespół przygotował ponad 800 premier. W jednym sezonie daje ponad tysiąc przedstawień dla ponad pół miliona widzów (nie licząc tych, którzy zasiadają w salach kinowych). Obecnie na deskach brytyjskiej sceny narodowej występuje zespół liczący 150 aktorów. Od 2003 roku dyrektorem artystycznym sceny jest Nicholas Hytner.

cena: 25,00 (normalny), 20,00zł (ulgowy)

19 października godz. 18.00

NABUCCO

Arena di Verona 2013, 130 min.
muzyka: Giuseppe Verdi

libretto: Temistocle Solera
dyrygent: Daniel Oren
reżyseria: Denis Krief
Chórmistrz: Marco Faelli
Orkiestra: Arena di Verona
występują: Nabucco: Leo Nucci, Ismaele: Fabio Sartori, Zaccaria: Carlo Colombara, Abigaille: Maria Guleghina, Fenena: Nino Surguladze, Arcykapłan Baala: Carlo Striuli, Chór Arena di Verona

.
Po napisaniu pierwszych dwóch oper, ?Oberto? i ?Ungiorno di regno?, oraz nieszczęśliwym zbiegu tragicznych wydarzeń w życiu osobistym, Verdi popadł w głęboką depresję. Nadzieję i chęć do pracy odzyskał po przeczytaniu libretta ?Nabucco?, w którym szczególnie wersety chóru ? Va, pensiero ? śpiewane przez hebrajskich wygnańców, wywarły na kompozytorze niezatarte wrażenie. Dostrzegł w nich polityczny potencjał: echo tęsknoty Włochów za wolnością i zjednoczeniem narodu.

Opera miała premierę 9 marca 1842 roku w Teatro alla Scala i odniosła ogromny sukces. Historia króla babilońskiego i zniewolonych Izraelitów, poruszyła patriotyczną strunę w sercach mediolańskiej publiczności i rozsławiła imię Verdiego we Włoszech i na całym świecie.

Tym razem, reżyser Denis Krief umieścił akcję opery w surowej, współczesnej scenografii, zdominowanej przez trzech wyjątkowych solistów, którzy znakomicie oddali charakter swych bohaterów żądnych władzy i miłości.

bilety w cenie: 35, 40 zł

19 i 21 września godz. 18.00

AUDIENCJA

reżyseria: Stephen Daldry
w roli królowej Elżbiety II: Helen Mirren

Przedstawienie z polskimi napisami
czas trwania:120 min.
cena biletów: 20, 25 zł

Pełna ironicznego humoru sztuka Petera Morgana odpowiada na pytanie o zasadność istnienia monarchii we współczesnej polityce. Odpowiedź będzie zaskakująca. Dame Helen Mirren ponownie kreuje rolę Elżbiety II, rolę, dzięki której zdobyła wcześniej Oscara i Złoty Glob. Aktorka jako królowa występuje w przedstawieniu zrealizowanym w Gielgud Theatre (londyński West End). Audiencja została zarejestrowana w ramach cyklu ?National Theatre Live?, realizowanego z powodzeniem od kilku lat przez narodową scenę Wielkiej Brytanii.

Zgodnie z kilkusetletnią tradycją, Elżbieta II, królowa Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, przewodnicząca Wspólnoty Narodów, od 60 lat spotyka się co tydzień z premierem swojego rządu (do tej pory było ich dwunastu). Audiencje odbywają się w pałacu Buckingham i ? jak żadne inne zdarzenia w brytyjskim życiu publicznym ? mają charakter czysto prywatny. Premiera i królową obowiązuje niepisana umowa, że to, co zostanie powiedziane podczas spotkania, nie może opuścić murów pokoju audiencyjnego. Treści tych rozmów nie znają nawet współmałżonkowie stron.

"Audiencja" stara się złamać tajemnicę tych spotkań, przedstawiając hipotetyczne rozmowy królowej z premierami: od Churchilla, poprzez Thatcher, po Camerona. Każdy z szefów rządu Wielkiej Brytanii inaczej ?korzystał? ze spotkań z królową: monarchini była albo powiernikiem, albo spowiednikiem, a spotkania miały charakter intymnych zwierzeń lub burzliwych dyskusji. Od młodej matki do babki ? najbardziej znana na świecie żyjąca królowa konsekwentnie buduje drugą epokę elżbietańską. Kolejni politycy przychodzą i odchodzą, zależnie od wyników wyborów, a Elżbieta II niezmiennie trwa na straży monarchii, czekając na przyjęcie swego następnego premiera.

"Audiencja" to ponowne spotkanie Petera Morgana, scenarzysty słynnego filmu "Królowa", z Helen Mirren, która w tym obrazie zagrała tytułową rolę. Morgan w swojej sztuce teatralnej znacznie rozbudował i pogłębił wątek królewskich audiencji. Przedstawienie wyreżyserował nominowany do Oscara Stephen Daldry (Billy Elliot, Godziny), a zrealizowali na West Endzie Matthew Byam Shaw (dla Playful Productions), Robert Fox i Andy Harries.

Londyński National Theatre

Pierwsza transmisja HD (przekaz LIVE) przedstawienia z cyklu ?National Theatre Live? (?NT Live?) miała miejsce 25 czerwca 2009 roku: pokazano wtedy ?Fedrę?, klasycystyczną tragedię Jeana Racine?a. W postać tytułową wcieliła się Helen Mirren, laureatka Oscara za rolę Elżbiety II w filmie ?Królowa? (dziś możemy ją podziwiać ? w ramach cyklu ?NT Live? ? w sztuce teatralnej autorstwa scenarzysty tego filmu, w ?Audiencji? Petera Morgana, gdzie też gra królową Wielkiej Brytanii). Choć transmisja ?Fedry? ? w jakości obrazu High Definition (HD) i dźwięku Dolby Digital Surround ? stanowiła pewnego rodzaju nowość (do tej pory swoje spektakle transmitowały jedynie teatry operowe, a nie dramatyczne), zgromadziła przed ekranami kin ponad 50.000 widzów. Dziś przedstawienia brytyjskiej sceny narodowej transmitowane i retransmitowane są do kilkuset miast świata.

Royal National Theatre (Królewski Teatr Narodowy) w Londynie, znany powszechnie jako National Theatre, jest kulturalną wizytówką Wielkiej Brytanii. Historia tej narodowej sceny Anglii sięga połowy XIX wieku, ale National Theatre w obecnym kształcie zaczął funkcjonować dopiero ponad sto lat później. W 1963 roku dał swoją pierwszą premierę ? ?Hamleta? Williama Shakespeare?a. W postać duńskiego królewicza wcielił się Peter O?Toole. Pierwszym dyrektorem artystycznym został Sir Laurence Olivier, znany aktor i reżyser teatralno-filmowy, określany mianem największego aktora szekspirowskiego swojej epoki. W latach 1963?75 zespół występował w budynku Old Vic Theatre, od 1976 ? we własnym, nowoczesnym gmachu dysponującym trzema nietypowo skonstruowanymi scenami. Okazały budynek, będący dziś ikoną brutalizmu, wzniesiono nad Tamizą, w dzielnicy South Bank.

Moskiewski Teatr Bolszoj

Moskwa to stolica klasycznego baletu, a Teatr Bolszoj jest międzynarodowym symbolem rosyjskiej kultury. Jego początki sięgają 1776 roku. Przechodził różne koleje losu, w tym pożar i wojenne zniszczenia. Dziś lśni blaskiem pierwszej wielkości, a jego zespół baletowy, w którym występują starannie wyszkoleni klasyczni tancerze, należy do największych i najlepszych na świecie. Powszechnie kojarzony jest też z niezwykłym przepychem realizacji scenicznych W repertuarze Baletu Teatru Bolszoj znajdują się zarówno arcydzieła klasyki baletowej, jak i produkcje nowoczesne. Obecny dyrektor artystyczny Jurij Burlaka szczególnie ceni dzieła XIX-wieczne, wystawiane w oparciu o oryginalne choreografie.